فاطمه(س) بی نشان

به نام خدا

من براي شهيد شدن آمده بودم در بمباران سال 62-61 ‘پادگان ابوذر’ واقع در ‘سرپل ذهاب’، تعداد قابل توجهى از رزمندگان شهيد و مجروح شده بودند. من براي شهيد شدن آمده بودم

در بمباران سال 62-61 ‘پادگان ابوذر’ واقع در ‘سرپل ذهاب’، تعداد قابل توجهى از رزمندگان شهيد و مجروح شده بودند.
زخميها را به ‘باختران’ انتقال داده بودند. كارمندان و پرستاران بيمارستان اصلا قادر به جوابگويى اين همه زخمى نبودند.
ما هم براى كمك به بيمارستان رفته بوديم. در بين مجروحين چشمم به نوجوانى افتاد كه هنوز صورتش مو در نياورده بود.
دست قطع شده اش را پانسمان كرده بودند و بهوش بود. براى دلجويى نزديكش رفتم و گفتم كارى، چيزى ندارى؟
با ناراحتى گفت: خير. شما چه فكر مى كنيد؟ من براى شهيد شدن آمده بودم. اين كه چيزى نيست.
با شرمندگى از او دور شديم.
بعد از يك ساعت دوباره از كنار تخت او رد شديم، در حالى كه به شهادت رسيده بود.

به نام خدا

منتظر بندهاي پوتينش را كه يك هوا گشادتر از پايش بود ، با حوصله بست . منتظر
بندهاي پوتينش را كه يك هوا گشادتر از پايش بود ، با حوصله بست .
مهدي را روي دستش نشاند و همين طور كه از پله ها مي رفتيم گفت : ‹‹بابايي ! تو روز به روز داري تپل تر مي شي .
فكر نمي كني مادرت چطور مي خواد بزرگت كنه ؟ ››
بعد مهدي را محكم بوسيد .
چند دقيقه اي مي شد كه رفته بود . ولي هنوز ماشين راه نيفتاده بود . دويدم طرف در كه صداي ماشين سرجا ميخكوبم كرد .
نمي خواستم باور كنم . بغضم را قورت دادم و توي دلم داد زدم : اون قدر نماز مي خونم و دعا مي كنم تا دوباره برگردي .

به نام خدا

يك ربع به شهادت با بيست نفر از دوستان جيرفتي در بستان همكار بودم . هر جا كه مي رفتيم ، با هم بوديم . بين ما دوستي و صميميت زيادي پديد آمده بود . يك ربع به شهادت

با بيست نفر از دوستان جيرفتي در بستان همكار بودم .
هر جا كه مي رفتيم ، با هم بوديم . بين ما دوستي و صميميت زيادي پديد آمده بود .
يك روز كه از رقابيه به استراحتگاه برگشته بودم تا نماز بخوانم ، فرمانده آمد داخل اتاق و گفت :
‹‹ آقاي بلوچ اكبري ! جانمازت را جمع كن ، اول برو گروهان ارتش ؛ بلدوزري گرفته ام ؛ بارش كن بياور ، بعد برگرد نماز بخوان ››
گفتم: ‹‹ نمازم را مي خوانم، بعد مي روم ››
اما فرمانده اصرار كرد و گفت : ‹‹ اول برو جايي كه گفتم، بعد برگرد نماز بخوان ››
ديدم اصرار فايده اي ندارد ؛ همين طور جانماز را پهن شده گذاشتم و رفتم .
فاصله تا گروهان ارتش حدود 5/1 كيلومتر بود .
به گروهان كه رسيدم ، هواپيماهاي عراقي شروع به بمباران كردند .
من سريع رفتم داخل سنگر ارتش . يك ربع بعد كه اوضاع آرام شد ، ديدم بستان در هاله اي از دود غليظ و سياه گم شده است .

وقتي برگشتم ، ديدم تعدادي از دوستان شهيد شده اند . بچه هايي كه داشتند براي دوستانشان گريه مي كردند ، با ديدن من به طرفم آمدند و با تعجب پرسيدند : ‹‹تو زنده اي، شهيد نشدي ؟! ››
گفتم : ‹‹ شهادت لياقت مي خواهد ، من حالا حالاها كنار شما هستم . ››

با بچه ها رفتيم داخل اتاقي كه جانماز پهن بود . ديديم يك بمب خوشه اي درست در نقطه اي كه من مي خواستم نماز بخوانم ، فرود آمده و جانمازم را كاملاً سوزانده و از بين برده است .
بچه ها گفتند : ‹‹ شانس آوردي! اگر فرمانده اصرار نكرده بود ، تو حالا اينجا نبودي ، توي آسمان ها بودي!››
حرف آنها واقعيت داشت . اصرار فرمانده براي رفتن من خواست خدا بود . اگر خداوند مقدر نكرده بود ، من با جانمازم مي سوختم، اما تقدير الهي چيز ديگري بود .