فاطمه(س) بی نشان

بسم الله الرحمن الرحیم

پنج شهید را که مطمئن بودیم گمنام اند انتخاب کردیم .پیکر ها را خوب گشته بودیم . هیچ مدرکی هویتی به دست نیامده بود.

قرار شد در بین شهدا،یک شهید گمنام که سر در بدن نداشت به نیابت از ارباب بی سر،ابا عبدالله الحسین (ع) در روزتاسوعا تشیع ودر ورودی

دهلران دفن کنیم .کفنها آماده شد. همیشه این لحضه ،سخت ترین لحضه برای بچه های تفحص است ،شهدا یکی یکی کفن می شدند .

آخرین شهید،پیکر بی سر بود. سخت دلمان هوایی شده بود  . معجزه شد. تکه پارچه از جیب لبا س شهید به چشم بچه ها خورد .روی آن نوشته شده

بود که به سختی خوانده می شد:حسین پزنده ،اعزامی از اصفهان شهید به آغوش خانواده اش برگشت تا در روز عاشورا در

اصفهان تشیع شود وبی سر و سامان دیگری از قبیله حسین (ع)جایگزین او شد. کسی چه می داند ،شاید نام اوکه در روزتاسوعا

در دهلران تشیع وبه جای او دفن شد،عباس بود.

منبع :کتاب تفحص خاطراتی از محمد احمدیان

جستوجو گران نور خاطرات تفحص شهداء مجموعه خاکریز پنج

برای شادی روح شهیدان صلوات

بسم الله الرحمن الرحیم

افسر عراقی خبر آورد بود که نزدیک بصره یک گلستان دسته جمعی از شهداء ما وجوددارد . اما عراقی ها به ما اجازه نمی دادند وارد آن منطقه

شویم نقشه ای کشیده بودیم و هر روز به گونه ای کارمیکردیم که در پایان کار به آن نقطه نزدیک تر شویم. بالاخره رسیدیم.

آن روز یکی از غمگینترین روز های کاری بچه ها بود .46 شهید غواص بودند که چشم ،دست،وپاهایشان رابا سیم تلفن بسته شده بود

وزنده به گورشان کرده بودند. بعثی ها پلاکهایشان را نیز از آنها جدا کرده بودند تا شناسایی نشوند، درمیان این همه پیکر ،دستی بود

که انگشتر فیروزه به انگشت داشت. بادقت برسی کردم، همه پیکر ها کامل بود و صاحب دست را پیدا نکردم

مدتها این دست مونس تنهای من شده بود !هر وقت کار تفحص گره می خورد وراهها به رویمان بسته می شد ،از داخل چفیه بیرونش

می آوردم و به برکت وجودش ،همه گره ها به طرز شگفت انگیزی باز می شد. گویی دستی بود که آمده بود دستگیرمان باشد.

منبع:کتاب تفحص خاطراتی از محمد احمدیان

جستوجو گران نور خاطرات تفحص شهداء مجموعه خاکریز پنج

برای شادی روح شهیدان صلوات

بسم الله الرحمن الرحیم

میگفت استخوانها بوی خوشی می دهد .از بچه های نیرو انتظامی بود،جلوی ماشین مارا گرفت وازما خواست داخل سنگری را

که چند تکه استخوان در آن بود برسی کنیم. از ماشین پیاده شدیم. نخستین چیز ماسک روی صورت شهید بود که باجمجمه

شهید از خاک بیرون آمد . وقتی مطمئن شدیم پیکر شهید است با اشتیاق بیشتری خاک هارا کنار زدیم . به لباس های شهید

رسیدیم ،داخل جیب شهید،شانه،جانماز،خودکار ،شیشه عطری بود که هنوز نصفه مانده بود .کنار این شهید هم پیکر دیگری بود که

دنان های مصنوعی داشت.مشغول کندن زمین بودیم که دوستم گفت تکان نخور دقیقا یک مین زیر زانوی پای راستم بود. سالم وتمیز مثل

اینکه کسی آن را تازه کار گذاشته باشد اما شهداء نمی خواستند این مین منفجر شود

منبع :کتاب تفحص خاطراتی از محمد احمدیات

برای شادی روح شهیدان صلوات