فاطمه(س) بی نشان

شهید سلیمی صبح روز شهادتش از دوستان خود خواسته بود که چند عکس یادگاری بگیرند. این جملات و تغییر ناگهانی رفتار وی خود گویای این مطلب بود که روح اسلامی‌اش تا چه حد با خدا پیوند نزدیک داشته و تا چه حد مشتاق رسیدن به لقاءالله بوده است.


در میان رهروان اسلام و مردان خدا بزرگانی بودند و هستند که با اعمال و رفتارشان توانسته‌اند بعد از ۱۴ قرن، قلب‌ها را در راه خدا و پیامبرانش به طپش در آورند و چه بسا خاطرات و روایات زیادی که از آن‌ها در خاطره‌ها ثبت شده است.

شهید غلامرضا مقدم سلیمی نیز یکی از این شیفتگان راه خدا بود که در تابستان ۱۳۳۴ در خانواده‌ای پر جمعیت بدنیا آمد و زندگی پر تلاطم خود را آغاز کرد.

در تمام مدت تحصیل در مدرسه و دبیرستان یکی از بهترین و با استعدادترین محصلین بود. بعد از اخذ دیپلم وارد مدرسه عالی شد و فوق دیپلم خود را در رشته ساختمان دریافت کرد. در ابتدای سال ۵۶ به خدمت سربازی اعزام شد و با درجه گروهبان یکمی در پادگان‌های منجیل و قزوین مشغول خدمت شد. در دوران انقلاب در پی صدور فرمان امام (ره) مبنی بر فرار سربازان با تنی چند از دیگر دوستان از پادگان فرار کرد و گروه مقاومتی در محله خود تشکیل داد.

پس از پیروزی انقلاب از طریق کنکور سراسری برای ادامه تحصیل وارد مدرسه عالی علوم بانکی شد، ولی او با روحیه اسلامی که داشت این رشته را مناسب خود نمی‌دانست. پس از تعطیلی دانشگاه‌ها در جریان انقلاب فرهنگی و با آغاز جنگ تحمیلی از سوی عراق بلافاصله به اتفاق گروهی از افراد کمیته مرکزی منطقه ۹ به جبهه خرمشهر رفته و مبارزات خود را علیه بعثی‌ها آغاز کرد.

سپس با نفوذ دشمن به خرمشهر، در آبادان به مبارزه خود در کنار رزمندگان حق ادامه داد تا آنکه در ۵۹.۸.۱۵ در ایستگاه ۷ آبادان به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

به گفته دوستان شهید سلیمی، وی صبح روز شهادت به آنان گفته بود: «من امروز دیگر بر نخواهم گشت» و از آن‌ها خواسته بود که چند عکس یادگاری بگیرند. این جملات و تغییر ناگهانی رفتار وی خود گویای این مطلب بود که روح اسلامی وی تا چه حد با خدا پیوند نزدیک داشته و تا چه حد مشتاق رسیدن به لقاء الله بوده است.

منبع:سایت فاتحان

برای شادی روح شهیدان صلوات