فاطمه(س) بی نشان

بسم الله الرحمن الرحیم

گونی بزرگی را گذاشته بود روی دوشش و توی سنگرها جیره پخش می کرد.

بچه ها هم با او شوخی می کردند:

- اخوی دیر اومدی.

- برادر می خوای بکُشیمون از گُشنگی؟

- عزیز جان ! حالا دیگه اول میری سنگر فرماندهی برای خودشیرینی؟

گونی بزرگ بود و سرِ آن بنده ی خدا پایین.

کارش که تمام شد. گونی را که زمین گذاشت .

همه شناختنش. او کسی نبود جز محمود کاوه ، فرمانده ی لشکر…

منبع:ابر و باد
خاطرات شهدا - زندگینامه شهدا - وصیتنامه شهدا

برای شادی روح شهیدان صلوات

بسم الله الرحمن الرحیم

تواضع و فروتنی عباس باور نکردنی بود. همیشه عادت داشت، وقتی من وارد اتاق می شدم، بلند می‏شد و به قامت می‏ایستاد.

یک روز وقتی وارد شدم روی زانوانش ایستاد. ترسیدم، گفتم: عباس چیزی شده، پاهایت چطورند؟

خندید و گفت: «نه شما بد عادت شده‏ اید؟ من همیشه جلوی تو بلند می‏شوم. امروز خسته‏ ام. به زانو ایستادم».

می‏دانستم اگر سالم بود بلند می‏شد و می ‏ایستاد. اصرار کردم که بگوید چه ناراحتی دارد. بعد از اصرار زیاد من گفت:

چند روزی بود که پاهایم را از پوتین در نیاورده بودم. انگشتان پاهایم پوسیده است. نمی‏توانم روی پاهایم بایستم.

عباس با همان حال، صبح روز بعد به منطقه جنگی رفت.

این اتفاق به من نشان داد که حاج عباس کریمی از بندگان خاص خداوند است.

منبع:ابر و باد
خاطرات شهدا - زندگینامه شهدا - وصیتنامه شهدا

برای شادی روح شهیدان صلوات

بسم الله الرحمن الرحیم

مي‌گويند داود دريادل بود. هيچ چيز به اندازه جان نيروها تا حد ممکن برايش مهم نبود.
چادر فرماندهي‌اش هميشه بين نيروها برپا بود و تابلوي «خدمتگزاران» در جلوي آن به چشم مي‌خورد.
صفاي خاصي داشت با آن پاي مجروح و لنگ جرات و جسارت يک شير مرد را داشت. پاي بي‌حسش را جلو مي‌انداخت وسر ستون حرکت مي‌کرد.
گاهي اوقات نيروها با او شوخي مي‌کردند و مي‌گفتند: حاج داود اگر توي خيابان راه برود همه ترکش‌هايش صدا مي‌دهد.
کل بدنش آسيب ديده بود.
اگر جنگ تمام مي‌شد و برمي‌گشت بايد به يک بازسازي کامل مي‌رفت.
غم هايش براي خودش بود وشاديهايش را بين نيروها تقسيم مي‌کرد.

مي‌گفت: اگرروزي جنگ تمام شود فقط دربسيج خدمت مي‌کنم و لا غير.

منبع:ابر و باد
خاطرات شهدا - زندگینامه شهدا - وصیتنامه شهدا 

برای شادی روح شهیدان صلوات