فاطمه(س) بی نشان

بسم الله الرحمن الرحیم

روزها فقط تا شعاع سه کیلومتری دور شهر، امنیت نسبی برقرار بود و برای رفتن به دورتر باید با ستون و تأمین می‌رفتیم. حالا عباس چهل پنجاه کیلومتر از شهر دور شده بود. آن هم تنها، تنها که نه، من هم بودم ولی مگر فرقی هم می‌کرد!

یکی از سران ضدانقلاب به نام «محمود آشتیانی» با عباس تماس گرفته بود که می‌خواهم با تو مذاکره کنم. یک جایی را هم برای مذاکره مشخص کرده بود. عباس به همراه بنده خدایی به نام «حمید» عازم محل قرار شده و آنجا از ماشین که پیاده می‌شوند معلوم می‌شد که «آشتیانی» راهنمایی فرستاده تا آنها را به محل استقرار او ببرد. همراه عباس بند دلش پاره می‌شود که عباس! به خدا توطئه است. اینها می‌خواهند بگیرند ما را. عباس می‌گوید: نترس برادر! با من بیا، غلط می‌کنند دست از پا خطا کنند. بقیه ماجرا از بیان «حمید» خواندنی است:

آقا این راهنما همین طوری ما را جلو می‌برد و می‌پیچاند. یقین داشتم که کارمان تمام است. روزها فقط تا شعاع سه کیلومتری دور شهر، امنیت نسبی برقرار بود و برای رفتن به دورتر باید با ستون و تأمین می‌رفتیم. حالا عباس چهل پنجاه کیلومتر از شهر دور شده بود. آن هم تنها، تنها که نه، من هم بودم ولی مگر فرقی هم می‌کرد!
بالاخره به یک ده رسیدیم. هرچی گیر دادم به عباس که بیا از اینجا برگردیم. دلیلی ندارد که اینها ما را اسیر نکنند یا نکشند، عباس محکم می‌گفت: من باید با این مردک صحبت کنم. تو نمی‌آیی، نیا. راستش اگر می‌توانستم برمی‌گشتم، ولی دیگر جسارت تنها برگشتن را نداشتم.

رسیدیم به خانه‌ای که محل استقرار «آشتیانی» بود. روی تمام پشت بامها و پشت همه درها و پنجره‌ها دموکرات‌های سبیل کلفت و کلاش به دست زل زده بودند به ما. شاید هاج و واج بودند که این دو تا دیگر چه خل‌هایی هستند. آنجا بود که صمیمانه و با اطمینان فاتحه خودم و عباس را خواندم. اما عباس انگار نه انگار. به قدری خونسرد و بی خیال بود که شک کردم نکند با حاج محمد هماهنگ کرده که الان بریزند این ده را بگیرند. قلبم مثل گنجشک می‌زد.

جلوی آشتیانی که نشستیم او شروع به صحبت کرد که ما می‌خواهیم با شما به توافقاتی برسیم، تا…

عباس نگذاشت حرف او تمام شود و خیلی محکم و با جسارت گفت: ببین کاک! شما و ما هیچ مذاکره ای نداریم. شما باید بدون قید و شرط اسلحه را زمین بگذارید و تسلیم بشوید.

دلم هری ریخت پایین. اگر ذره‌ای هم به نجاتمان امید داشتم، بر باد رفت. منتظر بودم که فی المجلس سوراخ‌سوراخمان کنند. حق هم داشتند. عباس آنچنان از موضع قدرت آنها را تهدید می‌کرد که انگار لشکر «سلم و تور» پشت سرش هستند. با کمال تعجب دیدم محمود آشتیانی عکس العملی نشان نداد و دوباره خواست باب مذاکره را باز کند ولی این بار هم عباس با تحکم خاصی حرف از تسلیم بی قید و شرط زد. هرچه محمود آشتیانی گفت عباس از حرف خودش کوتاه نیامد. گفت تضمینی نمی‌دهم، اگر کاری نکرده باشید امنیت دارید. صحبتشان که تمام شد مطمئن بودم که همانجا سرمان را گوش تا گوش می برند. ولی طوری نشد و راهنما دوباره ما را به ماشین رساند. تا زمانی که با ماشین وارد سپاه مریوان نشدیم منتظر بودم که یک جوری دخلمان بیاید و در دل، عباس را لعن و نفرین می‌کردم که این دیگر چه جور مذاکره‌ای است.
چند روز بعد که آشتیانی و پنجاه شصت نفر از مزدورهایش آمدند و تسلیم شدند نزدیک بود از تعجب شاخ در بیاورم. تسلیم آنها ضربه خیلی بدی به حزب دموکرات می‌زد. خصوصا اینکه در تلویزیون مریوان هم حرف زدند و ابراز توبه کردند و به افشای جنایت‌های حزب دموکرات پرداختند. عباس به تنهایی این دار و دسته قلچماق و یاغی را به زانو درآورده بود.

منبع:سایت فاتحان

برای شادی روح شهیدان صلوات

بسم الله الرحمن الرحیم

بر کهن تخت فولادین اصفهان یاقوت لاله نشان چند دهه‌ای است می‌درخشد و بوی عطرش مشام نصف جهان را پر می‌کند. در این درج پرنگین گوهرانی خوابیده‌اند که هرکدام درفش ایرانی را مزین به نام و حماسه خود کرده‌اند. شیرمردانی که به خون خویش پاسدار حرمت و حریم این آب و خاک بوده‌اند. شیرمردانی که هر کدام داستانی بلند از غیرت و مردانگی‌شان‌ در صندوقچه قلب خانواده‌هایش به جا مانده است. صندوقچه‌هایی که باید گشوده شوند تا شرح حماسه مردانی که فدای وطن شدند را همه بدانند. 

ابراهیم زمانی نیز از گوهران خفته در گلستان شهدای اصفهان است. گوهری که قصه حماسه‌اش را از زبان خانواده‌اش شنیدیم، از زبان برادری که هنوز با یادگار‌های جنگ زندگی می‌کند؛ با براده‌های فلزی‌ای که سالها ساکن جسم او شده‌اند. خواهری که هنوز در خوابهایش برادر را می‌بیند و برادر کوچکتری که با خاطره حمایت‌های برادربزرگتر زندگی می‌کند.

پدر سالهاست که در سکوت زندگی می‌کند با چشمانی که آرامش و غم را توأمان دارد، با صورتی که می‌توان لابه لای چین‌ها و چروک‌هایش درد و رنج‌ها و شادی‌ها را دنبال کرد، سختکوشی‌هایی که به قول جمشید -برادر بزگ ابراهیم- دلیل اخلاص و ایمان ابراهیم بود و در این گفت‌و گو فقط چشمهایش بود که داستان زندگی پسرش را که نور دو دیده‌اش بود از زبان فرزندان و عروسش دنبال کرد.

جمشید به سال‌های اولیه جنگ برمی‌گردد: از همان ابتدای جنگ با دوست و هم رزم خود شهید سردار علی رضاییان، فرمانده قرارگاه حمزه سیدالشهدا، به جبهه‌های حق علیه باطل شتافت. اوایل جنگ در سپاه داران عضو شد و جزو اولین گروه‌هایی بود که سال 59 به کردستان اعزام و با کومله و دمکرات به نبرد پرداخت.

جمشید می‌گوید: سردار شهید رضاییان و شهید فضل‌الله زمانی که در «عملیات والفجر4» یعنی عملیاتی که منجر به آزادسازی شهر مریوان شد، به شهادت رسید. پس از شهادت ابراهیم برای دلجویی به خانه ما آمدند و از شهامت و شجاعت شهید زمانی در نبرد با دمکرات بسیار صحبت کردند و بالاخره هر سه نیز شهید شدند.

طبق گفته‌های همرزمان نحوه شهادت ابراهیم ترکش به قلب و پهلوی وی اصابت کرده بود. پس از آن که خبر شهادت برادرم را آوردند، برای پیشواز به سپاه داران رفتیم و قرار بود پیکر شهید را تا اصفهان همراهی کنیم، اما متاسفانه من از جنازه جا ماندم و هنگامی که اصفهان رسیدم جنازه برادرم را خاک کرده بودند و دیدار به قیامت افتاده بود.

بعد از شهادت، هنگام وداع با شهید در گلستان شهدا، شخصی به نام سردار توکلی‌نژاد که در جبهه همرزم شهید بود، می‌گفت که آن لحظه‌ای که آتش دشمن شدت می‌گرفت، ابراهیم هنگام اذان ظهر وضو می‌گرفت و روی سقف سنگر می‌ایستاد و اذان می‌گفت. ایمان و عمل او برای رزمندگان بسیار جالب توجه و در روحیه آنان بسیار تاثیر گذار بود، اما وحشت و اضطراب را به دل‌ دشمنان بعثی می‌انداخت.

جمشید از تاثیر برادر شهیدش بر زندگیش می گوید: در آن زمان ابراهیم که برادر بزرگ‌تر ما بود تاثیر زیادی در روحیه ما با وجود سن پایین‌مان برای حضور در جبهه داشت و دیگر عاملی که ما را به این امر ترغیب می‌کرد زمانی بود که با بسیج از منطقه «عملیات والفجر مقدماتی» دیدن کردیم. در آنجا نوجوانان 13، 14 ساله و آن نماز شب‌هایشان در دل شب دل سنگ را نرم می‌کرد و دیگر، اخلاص آنها که باعث می‌شد چیزهایی را ببینند و درک کنند که هر کس توانایی آن را نداشت.

به عنوان مثال در عملیات والفجر 8 در نخلستان‌های عراق یکی از رزمندگان در گردان امیرالمومنین کبوتری را گرفت و آن را نزد آقای کارخیران -فرمانده گروهان- آورد. هنوز چند قدمی با هم فاصله داشتند که آقای کارخیران گفت، این اکبر لطیفی(دوست و هم رزم آقای کارخیران که در آبهای هورالهویزه در سال 63 شهید و مفقودالاثر شد و پیکر او را پس از گذشت 12 سال برای خانواده‌اش آوردند) است، آمده تا مرا با خود ببرد. کبوتر را گرفت و بوسید و رهایش کرد و یک ساعت بعد به رفیق شهید خود پیوست.

دلایلی که ابراهیم به خاطر آن با رژیم پهلوی به مبارزه می‌پرداخت و برای او دردآور بود؛ بی‌بند وباری و ظلم وستم به حقوق مردم بود. شهید زمانی از مسئولان انتظار داشت که به وضعیت مستضعفین رسیدگی شود و همیشه آرزو داشت که هیچ کس از اهالی محل از لحاظ معیشت تحت فشار نباشد. و از مردم انتظار داشت که خون شهدایی که در این راه جان دادند را پایمال نکنند.

دنیای برادر کوچکتر نیز پر است از خاطرات شهید، از اخلاص و سادگی او می گوید: همیشه به برادرم ارادت خاصی داشتم و در مشکلات از او کمک می‌خواستم.

خواهر شهید زمانی نیز هنوز با دیدن خواب برادر نیز آرام می‌شود: تازه ازدواج کرده بودم و یک بچه هم داشتم. خانه ما خیلی گود بود، در خواب دیدم من و مادرم باهم در حیاط بودیم، ابراهیم آمد در دستش یک ظرف آش بود، آن را به من داد و پیشانی مرا بوسید. از آن روز به بعد حالت معنوی خوبی داشتم و مشکلات زندگی برای من هموارتر شد و همیشه او را در زندگی خودم حس می‌کنم.

همسر شهید نیز که حاصل زندگی‌شان دختری جوان است با اینکه زندگی جدیدی را شروع کرده اما هنوز وابستگی‌هایش را از دست نداده است. هنوز هم به پدر ابراهیم سر می‌زند و خاطراتش برایش زنده است. هرهفته با خانواده به دیدار ابراهیم درخانه ابدی‌اش در گلستان شهدا می‌رود و فاتحه برای شادی روحش می‌خواند.

او از آخرین باری می‌گوید که همسرش به مرخصی آمده بود: ابراهیم یک هفته پیش از ماه رمضان به مرخصی آمد و ما را با خود به چادگان برد، در آنجا به نیروها آموزش می‌داد و با وجود آموزش‌های سخت نظامی در آن هوای بسیار گرم روزه هم می‌گرفت.

یک هفته پیش از آخرین دیدار نوع صحبت‌های او با من نسبت به دفعات قبل خیلی فرق داشت. او که با توجه به ندای قلبی خود می‌دانست که این آخرین دیدار است، سعی می‌کرد این حس را به من هم انتقال بدهد و با دلداری مرا آماده می ساخت. روز قبل از اعزام گفت بیا به گلستان شهدا برویم،‌ صحبت‌هایش در آنجا بیشتر حال و هوای وصیت داشت. در دلم غوغایی به پا بود، حرفهایش وجودم را به شدت می‌لرزاند، از صبور بودن در برابر مشکلات حرف می‌زد، از اینکه پس از او در ایمان به خدا ثابت‌قدم باشم. با خود می‌گفتم یعنی دیگر او را نخواهم دید؟در آخرین نامه‌ای که از او داریم، ضمن وصیت مهمترین سفارشی که به من کردند رعایت حجاب بود، همچنین در مورد دختر خود که تازه به دنیا آمده بود، سفارش می کرد او را زینب‌وار بزرگ کن.

غم از دست دادن پسر،برادر،همسر را می‌شود در طنین صدا و عمق چشم‌های هر کدام‌شان دید. غمی که با غم‌های دیگر تفاوتی اساسی دارد. غمی که با غرور همراه است. غرور و افتخار به مردی که برای ایران اسلامی جانش را فدا کرده تا ایران ایران بماند، تا دخترش آزادانه چون زینب پرورش یابد و سایه بیگانه بر سر نداشته باشد .

 منبع:سایت فاتحان

برای شادی روح شهیدان صلوات

 بسم الله الرحمن الرحیم

نماز شب شهيد غلامرضا ابراهيمي
نيمه‌هاي شب از سردي هوا، از خواب بيدار شدم هنوز تكان نخورده بودم كه متوجه شدم «شهيد غلامرضا ابراهيمي» نيز بيدار است. او آرام از جا برخاست و هر سه پتوي خود را، روي بچه‌ها كه از شدت سرما مچاله شده و به  خواب رفته بودند، انداخت. من نيز بي‌نصيب نماندم. يك پتو هم روي من انداخت. فكر كردم صبح شده كه حاجي از خواب برخاسته  و ديگر قصد خواب ندارد ولي او وضو ساخت و به نماز ايستاد. او آن شب مثل همه شب‌ها تا اذان صبح به تهجد و راز و نياز مشغول بود.

منبع:سایت

برای شادی روح شهیدان صلوات