فاطمه(س) بی نشان

احمد هر موقع به مرخصی می‌آمد برای خواهران و برادرانش سوغات می‌آورد. یکبار بار که آمد، چیزی به عنوان سوغات به همراه نداشت؛ گویا پولش تمام شده بود. همه دور او حلقه زده بودند تا مثل همیشه سوغاتی بگیرند.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا، تابوتی سبکبار بر روی دستان مردم تشییع می‌شود. هر لحظه به تعداد افراد تشییع کننده افزوده شده و همه خود را صاحب عزا می‌دانند. دیگر به سختی می‌توانی خانواده عزادار را ببینی. مردم دسته دسته جلو می‌آیند و تبریک و تسلیت می‌گویند. به راستی این چه مرگی است که جای تبریک دارد؟ آری اینان همان دلیرمردانی هستند که برای حفظ دین خدا و دفاع از ناموس و میهنشان جان پاکشان را فدا کرده‌اند.

چند سال پیش وقتی می‌گفتند جنگ، تجاوز به خاک و ناموس مردم، فقط آن‌چه را در فیلم‌ها دیده بودیم به خاطر می‌آوردیم، اما حالا که جنگ در دنیا فراگیر شده و ما هم بزرگ‌تر شده‌ایم، به‌راحتی می‌توانیم معنی نداشتن امنیت، از دست دادن عزیزان و از بین رفتن خانه و کاشانه را احساس کنیم و حالاست که ارزش شهیدانمان برایمان بیش‌تر می‌شود. دلمان می‌خواهد بدانیم آن‌ها انسان بودند یا فرشته؟ اگر انسان بودند چه شد که این‌گونه برگزیده شدند و جزو دوستان خدا قرار گرفتند.

خوشا آنان که با عزت ز گیتی        شهادت را پسندیدند و رفتند

برای یادآوری نام و رشادت شهدا و تکریم خانواده‌های آنان هیچ مناسبت و بهانه‌ای لازم نیست. این دین به گردن ماست که هر از گاهی سراغی از خانواده شهدا بگیریم تا یادمان بماند به برکت خون پاک آنان است که آسوده‌ایم.

***

شهید «احمد مرتضایی» متولد ۱۳۳۹ در تهران بود. او در سن ۲۱ سالگی در منطقه عملیاتی کرخه ‌نور بر اثر اصابت موشک به شهادت رسید.

از «عباس مرتضایی» پدر شهید درباره نحوه مطلع شدن از شهادت فرزندش می‌پرسم که می‌گوید: من آن روز مهمان رییس کارگزینی بانک کشاورزی بودم؛ بعد از ناهار او به روزنامه نگاهی انداخت و پرسید شما اقوامی در جبهه دارید؟ گفتم بله پسرم در جبهه است. اما دیگر چیزی نگفت. بعدها فهمیدم آگهی تسلیت را در روزنامه دیده بود. آن روزها منزل ما در خیابان «تهران‌نو» بود. وقتی به نزدیکی منزل رسیدم دیدم پسرم، برادرم و دامادم در خیابان ایستاده‌اند.

دامادم جلو آمد و گفت که گویا برای مسعود (احمد را در خانه مسعود صدا می‌کردیم) اتفاقی افتاده است. من به او گفتم این روزها منافقین زیاد از این خبرها برای خانواده‌های رزمنده‌ها می‌آورند، به این حرف‌ها توجهی نکن. به خانه رفتم. اهل خانه به منزل دختر بزرگم رفته بودند. دل‌شوره عجیبی به جانم افتاد. تلفن را برداشتم تا به پزشک قانونی زنگ بزنم که دامادم تلفن را قطع کرد. دامادم ارتشی بود و خود او نیز در جبهه حضور داشت. با این کارش یقین کردم که حتما اتفاقی افتاده است. در همین گیرودار خانواده‌ام را دیدم که گریان و پریشان وارد خانه شدند.

خیلی تلاش کردم تا آنان را آرام کنم. حدود نیمه شب بود که همه به خواب رفتند. آهسته برخاستم و بیرون رفتم. سوار تاکسی شده و به پزشک قانونی رفتم. شنیده بودم اگر خود را پدر شهید معرفی کنم اجازه نمی‌دهند او را ببینم. خودم را عموی شهید معرفی کردم. مردی مرا به سردخانه بود جسدی را نشانم داد که در نایلون پلاستیکی پیچیده شده بود.

*احمد را خودم شناسایی کردم

پلاستیک را باز کردم پیکر فرزندم را دیدم در حالی که دست چپ نداشت، سر و گردنش کاملا از بین رفته بود و یکی از پاهایش از مچ قطع شده بود. او را از روی خال پای چپش شناسایی کردم، زیرا شبیه آن خال را هم خودم دارم. خم شدم و گردنش را بوسیدم و…

همان‌جا به نماز ایستادم. این دورکعت نماز لذتی داشت که تاکنون این لذت را در هیچ نمازی دوباره تجربه نکرده‌ام.

بعد از نماز دستانم را بلند کردم و گفتم: «خدایا گریه نخواهم کرد و خوشحالم از این‌که فرزندم در راه اسلام شهید شده است. بارالها این قطره باران و طفلی که به ما دادی به امر تو پروریدیم و به تو برگرداندیم، از ما قبول بفرما»

*احمد می گفت بنی صدر تربیت شده غرب است

ـ همه ما می‌دانیم که شهادت راه رسیدن به لقای خدا برای مردان بزرگ است، به نظر شما شهید احمد مرتضایی چه ویژگی خاصی داشت که لایق شهادت شد؟

احمد از قبل از انقلاب در تمام تظاهرات‌ها و راهپیمایی‌ها شرکت می‌کرد. دیدگاه‌های سیاسی‌اش به روز بود. در انتخابات ریاست جمهوری هر کس را که می‌دید با او صحبت می‌کرد و می‌گفت بنی صدر تربیت شده غرب است و سعی می‌کرد او را از رای دادن به بنی صدر منصرف کند. وقتی بنی صدر رای آورد به شدت ناراحت بود.

در یکی از راهپیمایی‌ها حوالی لانه جاسوسی، پسر کوچکم که نه ساله بود، مادرش را رها کرده تا پیش برادرانش برود. ولی در شلوغی جمعیت آن‌ها را گم کرده بود. تا وقتی هوا تاریک شد دنبالش گشتیم. قرارمان ساعت نه شب در خانه بود تا اگر پیدا شد، همه مطلع شویم. مادرش مدام خود را سرزنش کرده و بی‌تابی می‌کرد. احمد که می‌خواست حال و هوای مادرش را عوض کند تا کمتر بی‌تابی کند، گوشت‌کوب را از آشپزخانه آورد و در نقش مجری با مادرش مصاحبه کرد و گفت: حالا که مادر شهید شدید چه احساسی دارید؟ آن‌قدر ادامه داد که مادرش اشک‌هایش را فراموش کرد و خندید. حدود ساعت یازده شب بود که پسرم خودش به خانه آمد. از صبح آن قدر در خیابان‌ها پیاده راه رفته بود تا بالاخره خیابان رسالت را پیدا کرده و از آن جا به بعد هم راه خانه را بلد بود. با اینکه نزدیکی‌های ظهر یکی از بستگانمان را دیده و احوال پرسی کرده بودند و خیلی خسته و گرسنه بود، از او کمک نخواسته بود.

*به خانواده های بی بضاعت کمک می کرد

احمد افراد بی‌بضاعت محله را شناسایی کرده بود و به آن‌ها کمک می‌کرد. خانواده‌ای در همسایگی ما زندگی می‌کردند که مرد خانواده پس از تصادف با اتومبیل، همسر قطع نخاعی و فرزندان کوچکش را رها کرده و رفته بود. احمد هر کاری از دستش برمی‌آمد برایشان انجام می‌داد. در روزهای زمستان که نفت گیر نمی‌آمد، برای آن‌ها نفت تهیه کرده و تا حد توان مایحتاج زندگیشان را فراهم می‌کرد. بعد از شهادتش خیلی‌ها به ما مراجعه و اظهار کردند که احمد به آن‌ها کمک می‌کرده است. در جبهه که بود مرتب خون اهدا می‌کرد چون گروه خونی‌اش o بود. 

بعد از شهادت پسرم خودم هم به جبهه رفتم. پسر بزرگم نیز از ابتدای جنگ در جبهه حضور داشت. زمانی که پسر کوچکم به سن ۱7 سالگی رسید او نیز به حکم جهاد امام خمینی (ره) لبیک گفت.

*لباس های چرکی که احمد از جبهه سوغاتی آورد

احمد هر موقع به مرخصی می‌آمد برای خواهران و برادرانش سوغات می‌آورد. یکبار بار که آمد، چیزی به عنوان سوغات به همراه نداشت؛ گویا پولش تمام شده بود. همه دور او حلقه زده بودند تا مثل همیشه سوغاتی بگیرند. او زیب ساکش را کشید. لباس‌های چرک‌ و قوطی پودر لباس‌شویی‌اش را به یک خواهرش داد و صابون، لنگ، مقداری تخمه و چند عدد میوه‌ای را هم که همراهش بود بین بقیه خواهر و برادرها تقسیم کرد. این اتفاق هنوز هم در خانواده ما یکی از بهترین خاطره‌های احمد است.

***

پدر شهید «احمد مرتضایی» چند سال است که در بستر بیماری افتاده و نیاز به مراقبت شبانه‌روزی دارد. هفته‌ای سه بار دیالیز می‌شود و هر روز که تحت دیالیز قرار می‌گیرد، حال و روز خوشی ندارد. با این حال روحیه انقلابی اش را حفظ کرده و سلامتی رهبر معظم انقلاب و ظهور حضرت ولی عصر (عج) بزرگ‌ترین آرزوی اوست.

منبع:سایت فاتحان

برای شادی روح شهیدان صلوات

صدامی‌ها مرا تا گردن زیر خاک کردند؛ آن روز باران هم می‌بارید و 4 ساعت اسیر گِل بودم؛ بعثی‌ها مشروب می‌خوردند، سر مرا نشانه می‌گرفتند و می‌خندید.
 

به گزارش خبرنگار حماسه و مقاومت فارس (باشگاه توانا)، بارها از شکنجه‌های نیروهای صدام در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شنیده‌ایم؛ از بریدن گوش و بستن دست و پای رزمنده‌ها تا زنده به گور کردن آنها.

وقتی پای حرف‌های از معراج برگشتگان می‌نشینیم، روایت‌هایی می‌کنند که در باورمان نمی‌گنجد برخی از انسان‌نماها به قدری قلب‌هایشان از حقیقت دور می‌شود که یک رزمنده 15 ساله را به هر نحوی که می‌خواهند، شکنجه می‌دهند؛ «محمدرضا آذرفر» یکی از جانبازان دفاع مقدس است که در 15 سالگی شکنجه بعثی‌ها را می‌بیند، در رزمی مردانه دچار موج‌گرفتگی می‌شود و امروز بعد از سال‌ها آثار آن ضربه‌ها او را به آسایشگاه نیایش کشانده است.

                                                           ***

بنده در 15 سالگی عازم جبهه شدم؛ رزمنده بسیجی بودم؛ اول فروردین 67 یعنی یک ساعت و نیم از تحویل سال نو گذشته بود؛ در منطقه مریوان سه شبانه روز جنگیدم؛ سپس از شدت خستگی به پایگاه عراقی‌ها رفتم و خوابیدم؛ در مدتی که من خواب بودم، پایگاه عراقی‌ها از دست ما رفت؛ یک موقع از خواب بیدار شدم و دیدم یکی از پشت، گردنم گرفته و بلندم کرده است؛ او را که نگاه کردم خیلی ترسیده بودم؛ از نیروهای گارد ریاست‌ جمهوری صدام بود و مانند هیولا؛ یک لگد به کمرم زد و هنوزم جای آن محل ضربه درد می‌کند.

صدامی‌ها مرا تا گردن زیر خاک کردند؛ آن روز باران هم می‌بارید و 4 ساعت اسیر گِل بودم؛ صدامی‌ها مشروب می‌خوردند و سر مرا نشانه می‌گرفتند و می‌خندید؛ خدا خواست بچه‌های ما که از آن طرف شکست خورده بودند، صحنه را دیدند و صدامی‌ها را زدند؛ بچه‌ها مرا از زیر گِل بیرون کشیدند.

رزمنده‌ای آذری‌زبان مرا روی دوشش گرفته بود تا از منطقه خارج کند؛ آن موقع در پایگاه عراقی‌ها درگیری شد و او در همانجا به شهادت رسید. بعد از درگیری، من هم داخل دره‌ای عمیق افتادم و بعد از مدتی مرا از آن جا بیرون آوردند که در ابتدا مانند جنازه بودم که بعد از مدت طولانی درمان توانستیم روی پا بایستم.

منبع:سایت فاتحان

برای شادی روح شهیدان صلوات

در عملیات مسلم‌بن عقیل شهید چراغی مسئولیت تیپ‌های ۲۷ را بر عهده داشت، او به خاطر جراحات قبلی پایش در گچ بود و ناراحتی زیادی داشت و در حالی که سُرُم به دستش وصل بود، از داخل آمبولانس عملیات را هدایت می‌کرد.
 

به گزارش خبرنگار حماسه و مقاومت فارس(باشگاه توانا)، وقتی قرار بود عملیات انجام شود، از فرمانده گرفته تا رزمنده به خودشان اجازه نمی‌دادند میدان رزم را خالی بگذارند؛ نمونه‌هایی از این مردانگی را در بسیاری از شهدا یافتیم، مانند سردار شهید «حسن مرادیان» که قبل از عملیات به شدت بیمار می‌شود اما لحظه‌ای دست از رزم بر نمی‌دارد، به میدان می‌رود و به شهادت می‌رسد و سردار شهید «رضا چراغی» که در عملیات سومار با وضعیت جسمی که داشت، در داخل آمبولانس نیروها را هدایت می‌کند. روایت حسین الله‌کرم از حضور سردار شهید «رضا چراغی» که در «راز آن ستاره» آمده است، می‌خوانیم:

سردار شهید رضا چراغی(نفر اول از سمت چپ)
«در عملیات مسلم‌بن عقیل که نهم مهرماه 1361 در منطقه سومار انجام گرفت، حاج همت به دو سمت منصوب شد، هم فرمانده لشکر نصر متشکل از تیپ‌های 27 محمد رسول‌الله(ص)، 31 عاشورا، 21 امام رضا(ع) و 18 جواد‌الائمه(ع) و هم فرمانده سپاهی قرارگاه عملیاتی ظفر. رضا چراغی هم فرماندهی تیپ 27 محمد رسول‌الله(ص) را بر عهده گرفت.

در این عملیات تیپ‌های 27 محمد رسول‌الله(ص)، حدود 13 گردان داشت که هدایت آن با رضا بود؛ رضا به خاطر جراحات قبلی هنوز هم پایش در گچ بود و ناراحتی زیادی داشت. او در حالی که سُرُم به دستش وصل بود، از داخل آمبولانس عملیات را در شرایط بحرانی هدایت می‌کرد».

تیپ 27 محمد رسول‌الله(ص) در عملیات مسلم‌بن عقیل و مرحله دوم آن موسوم به زین‌العابدین(ع) که هر دو در منطقه عملیاتی سومار انجام گرفت، توانست تحت فرماندهی رضا چراغی، ضربات سنگینی بر یگان‌های سپاه دوم دشمن بعثی وارد کند و در نزدیکترین جبهه به مرکز سیاسی کشور عراق، به فاصله 100 کیلومتری بغداد، صدای غرش توپ‌های ایران را به گوش دیکتاتور جنگ‌افروز عراق برساند.

منبع:سایت فاتحان

برای شادی روح شهیدان صلوات