فاطمه(س) بی نشان

به نام خدا

گفت: بچه ها! كدام عملیات به اسم حضرت زهرا داشتیم كه كتف و پهلوی تیر خورده درونش كم بود اگر می خواهید چشم و دلتان درست بشود این شب ها را از دست ندهید. اینها را گفتم برای اینكه بدانید این افراد به حضرت زهرا وصل بودند….

راز عملیات هائی كه شهدا از كتف و پهلو تیر می خوردند چه بود؟

حاج حسین یكتا، همایش تجلیل از مادران فاطمی در دانشگاه تهران گفت: دیشب كتاب «فانوس كمین» را باز كردم و خواندم، خیلی جالب بود؛ یكی از شهدا می گفت: یك عراقی بالای سرم بود و داشت، تیر خلاصی را به من می زد، یك لحظه «یا زهراء» گفتم، همان لحظه هواپیماهای ایرانی از بالای سرم گذشتند و من نجات پیدا كردم.

این روای دفاع مقدس در جمع دانشجویان دانشگاه تهران گفت: بچه ها! كدام عملیات به اسم حضرت زهرا داشتیم كه كتف و پهلوی تیر خورده درونش كم بود اگر می خواهید چشم و دلتان درست بشود این شب ها را از دست ندهید. اینها را گفتم برای اینكه بدانید این افراد به حضرت زهرا وصل بودند….

فانوس كمین، همدلی حضرت زهراء(س) است با راوی كتاب: فانوس را برداشتم و یك سربند یا زهراء روی شانه فانوس بستم و راه افتادم سمت كمین، كمین به من التهاب خاصی می داد، مانوس ام كرده بود با «حضرت زهرا(س)»، در آن سنگر تنگ و تاریك، ساعت ها تنهائی، بدون پلك برهم زدن، آن نقطه كمین برای من، نماد مظلومیت بود.

نقطه كمین بین درگیری دو طرف قرار داشت و در بیست متری دشمن بودم.

كمین ما روبروی كمین عراقی ها به فاصله چهل پنجاه متر، پشت سرم عمود بر كمین، خاكریز خودی بود، هربار فانوس كه خاموش می شد، گلوله بود كه “ویزززز” از كنار گوش ات رد می شد. بچه ها با دیدن هر شبحی شلیك می كردند.

+ فانوس كمین، بر اساس خاطرات پر ماجرا و خواندنی رسول كریم آبادی از رزمندگان گردان"یارسول"به قلم: غلامعلی نسائی، نویسنده كتاب: زود پرستو شوبیا؛ تالیف شده است.

رزمندگان گردان یارسول(ص) بیشتر دانشجو بوده و به گردان نخبه ها معروف بودند.در هشت سال دفاع مقدس مأموریت های سخت و سنگین را در میان گردان های لشكر در كارنامه ی درخشان خود ثبت كرده است.

تنها كسانی می توانند شگفت ترین و عظیم ترین حادثه ها را در تاریخ رقم بزنند كه والاترین آرمان ها را داشته و روشن ترین ایمان و معرفت را در قلب و جان خویش اندوخته باشند.

فانوس كمین، اقیانوسی عمیق از روح انسانی، بر گذشت و فداكاری، در مبارزه با استكبار، ایستادگی در برابر ظالمان، در امتحان های بزرگ، مانند جنگ است كه باطن آدم هایش آشكار می شود.

فانوس كمین نقطه پنهان انسان های را اشكار می كند، كه به نحوی خود راه روشنی هستند، برای مبارزه با ظلم وجور… ستم ستیزی. موج بیداری اسلامی…

آدمهائی ساده و معمولی. نطقه تمایزشان روحی مقتدر، دلی سرشار از ایمانی راسخ و محكم و عقیده ائی ولائی و خدائی است.

تنها كسانی می توانند شگفت ترین و عظیم ترین حادثه ها را در تاریخ رقم بزنند كه والاترین آرمان ها را داشته و روشن ترین ایمان و معرفت را در قلب و جان خویش اندوخته باشند

جارچی معروف و مشهور گردان یارسول، برای عضوگیری این گردان، در بین رزمندگان «لشكر 25 كربلا» حكایتی دارد شنیدنی؛ «آهای منم، شیپورچی گردان یا رسول. به گردان یا رسول بپوندید.

گردان یا رسول الله، نامی آشنا برای آسمانیها. نامی كه می شناسید و به عاقبت كار خود اطمینان كامل دارید. آهای رزمندگانی كه روی دست زمین مانده اید، گردان یارسول(ص) آخر خط عاشقی، شهادت است.»

بعد چرخی میزد، میرفت روی یك تل بلند خاكی، فریادش را رساتر میكرد.

حسابی بر طبل حلبیاش می كوبید و ادامه میداد: «در گردان یارسول(ص)، شما به دستكاری شناسنامه نیازی ندارید.

بیایید كه گردان یا رسول مقدم دلتان را آسمانی میكند. یارسول برای تكمیل قطعهی شهدای گمنام خود عضو جدید دانشجو میپذیرد. بشتابید! بشتابید كه جنگ تمام بشود از یارسول نامی باقی نخواهد ماند…»

اینگونه نیز شد، جنگ پایان گرفت و یارسولیها شهید و اسیر و جانباز و آنها كه ماندند، كنج خلوت دل خویش گزیدند، وعاقبت نام گردان یارسول(ص) نیز مانند شهدای گمنامش «گمنام» ماند.

امروز به لطف شهدای گمنام فانوس كمین، فانوس كمین روشن شد تا آن همه حماسه و دلاوری و مظلومیت، مانند خیلی از خاطرات زیبا و ماندگار رزمندگان، به تاریكی و خاك سپرده نشود.

كتاب “فانوس كمین” در چهارده فصل، با عناوین: اعزام، یاران، علمدار، اسارت، صبر، عاشقی، سرنوشت، مقاومت، ولایت، انتقام، ذولفقار، آزادی، شهادت و بهشت به همراه آلبوم تصاویر تدوین شده است.
در بخشی از این كتاب آمده است:

+ صدای هلهله و خوش حالی عراقی ها در میدان جنگ در میان صدای شنی تانك ها، دنیای غریبی را ساخته بود. صورتم هنوز به خاك چسبیده بود و می دانستم صحنه های هولناك تری در پیش دارم. سایه شوم یك عراقی، برای لحظاتی، روی رمل ها مقابل دیدگانم نقش بست.

+ سی ساعت تمام روی پای زخمی و گلوله خورده ایستاده بودیم. هر یك از بچه ها، زخمی از جنگ داشت. برای هركدام، یك دقیقه وقت گذاشته بودیم كه بیاید جلوی آن پنجره كوچك و نفسی تازه كند و ریه های خسته را از اكسیژن پر كند.

صدای هلهله و خوش حالی عراقی ها در میدان جنگ در میان صدای شنی تانك ها، دنیای غریبی را ساخته بود. صورتم هنوز به خاك چسبیده بود و می دانستم صحنه های هولناك تری در پیش دارم. سایه شوم یك عراقی، برای لحظاتی، روی رمل ها مقابل دیدگانم نقش بست

نوبت به نوبت نفس تازه می كردیم كه نمیریم. عصر بود. همه بی رمق و بی حس شده بودیم. وقت نماز بود و نیایش به درگاه سبحان. عجب غربتی داشت اسیری.نماز مغرب را با حضور قلب، بدون ركوع و سجده و وضو، بدون سجاده و مهر خواندیم. نماز كه ادا شد،مشغول ذكر و نیاز بودیم كه یك مرتبه مثل این كه یك لشكر نیروی بسیجی، روی شانه خاك ریز فریاد یا فاطمه الزهرا(س)، كشیده باشند، اردوگاه لرزید و شب را شكست. به حدی بلند و با صلابت بود كه تن ما هم به لرزه افتاد، چه برسد به عراقی ها كه غافل گیر شدند. دشمن به شدت از عملیات معنوی بچه ها هراس داشت.

سربازان عراقی به داخل قلعه حمله كردند و نعره كشان با قنداق تفنگ به نرده ها می كوبیدند.

اما مگر بسیجی ها ساكت می شدند؟

صداها در هم آمیخت و بچه ها دو، سه ساعت یك صدا فریاد یا زهرا(س) سر دادند.

هول و هراس افتاده بود توی دل عراقی ها. فرمانده عراقی نعره می كشید و سرباز ها وحشت زده و هراسان از این سو به آن سو می دویدند.

نیمه های شب بود كه عراقی ها تسلیم شدند. بچه ها گفتند تا زندانی ها را آزاد نكنید، ما آرام نمی شویم.

فریاد غریبانه یا زهرا(س) كار خودش را كرد و صبح خیلی زود، آزاد شدیم.

به نام خدا

بلافاصله تلفن را برداشتم و شماره واحد اعزام سپاه را گرفته و به دوستی که مسوول قسمت فوق بود گفتم: اخوی ما دارد میاد سراغ شما که اجازه بدی برود جبهه، شناسنامه اش را بخواه و چون به سن قانونی نرسیده،نگذار به جبهه برود.

در سال های دفاع مقدس ، دست بردن در شناسنامه برای تغییر تاریخ تولد و رساندن سن به مرحله قانونی ، با هدف رفتن به جبهه های نبرد ، در میان نوجوانان بسیجی امری رایج بود. آن چه خواهید خواند ، روایتی است دست اول از دست بردن شهید قاسم شکیب زاده در شناسنامه اش برای اعزام به خطوط نبرد:

مشغول کار بودم که سر و کله اخوی پیدا شد. سرش را کج کرد و گفت: علی داداشی،‌ تو لااقل اجازه بده که من بروم جبهه، همه ی دوستام دارن میرن. قاسم، قبل از اینکه بیاید پیش من،‌ سراغ همه ی برادرها و خواهرها رفته بود و همه ناامیدش کرده بودند،‌ اینو که گفت، فکری به ذهنم خطور کرد، گفتم: من حرفی ندارم، برو. هنور همه ی جمله را ادا نکرده بودم که در یک چشم به هم زدن پر درآورد و رفت، من که خودم هم نفهمیده بودم که چه گفته ام، بلافاصله تلفن را برداشتم و شماره واحد اعزام سپاه را گرفته و به دوستی که مسوول قسمت فوق بود گفتم: اخوی ما دارد میاد سراغ شما که اجازه بدی برود جبهه، شناسنامه اش را بخواه و چون به سن قانونی نرسیده، بهانه ای بگیر و نگذار به جبهه برود. آن روزها سرمان شلوغ بود، مرتب شهید و مجروح می آوردند و ما هم بایستی همه ی کارهای لازم را انجام دهیم، بنابراین یادم رفت که موضوع را پیگیری کنم، اتفاقاً چون فردای آن روز هم بایستی برای تشییع پیکر مطهر 16 شهید برنامه ریزی کنیم، شب خانه نرفتم و تا صبح بنیاد شهید بودم. ساعت 8 صبح بود، مادر زنگ زد و گفت: قاسم دیشب نیامده.

مشغول کار بودم که سر و کله اخوی پیدا شد. سرش را کج کرد و گفت: علی داداشی،‌ تو لااقل اجازه بده که من بروم جبهه، همه ی دوستام دارن میرن. قاسم، قبل از اینکه بیاید پیش من،‌ سراغ همه ی برادرها و خواهرها رفته بود و همه ناامیدش کرده بودند،‌ اینو که گفت، فکری به ذهنم خطور کرد، گفتم: من حرفی ندارم، برو. هنور همه ی جمله را ادا نکرده بودم که…

گفتم: حتماً با بچه ها رفته است بسیج، ‌ظاهراً مادر قانع شد و من هم گوشی را قطع کردم و مشغول کارها شدم. وسط مسیر تشییع شهدا بودیم که مسوول اعزام بسیح را دیدم، زد پشت من و گفت: اخوی! حالا مارا می زاری سر کار؟ گفتم: چطور مگه؟ گفت: اخوی شناسنامه اش را آورد،‌ اما سنش که مشگلی نداشت. گفتم: خوب! گفت: خوب که خوب، ما هم مهر زدیم و رفت. گفتم: کجا؟ گفت: احتمالاً خرمشهر….. چند روزی خانه آفتابی نشدم و به هر کجا زدم که از طریق تلفن و دوستانش پیدایش کنم، نشد که نشد. چند روز بعد، ساعت 9 صبح و طبق معمول زنگ زدم به تعاون سپاه تا اسامی شهدایی که شب قبل آورده بودند را‌ به پرسم تا برای تشییع آنها برنامه ریزی کنیم، مسوول تعاون گوشی را برداشت. بعد از حال و احوال همیشگی، گفتم: اسامی شهدا را بگو که من یادداشت کنم. گفت: شکیب تویی؟ گفتم: آره گفت: ا، ا، اسم اخویت هم که تولیست است.

به نام خدا

رسوندمش در خونه. دیدم چشماش پر اشكه. گفتم: چی شده؟ گفت: بریم منطقه. بذار یه سال مثل اونا پیش مادرم نباشم. به گریه افتاد. آمد هور. كنار شهدا. بعد از تحویل سال قسم خورد بهترین تحویل سال عمرم امروز بود

نزدیك سال تحویل بود، داشتم از هور برمی‌گشتم. قرار بود، چهارده پیكری را كه همان روز از عراق وارد خاك عزیزمان شده بودند به طلائیه برسانم. زائران سرزمین نور هم از سراسر كشور خود را به آنجا رسانده بودند تا با شهدا تجدید عهد كرده،‌ سال جدید را در كنار شهدا و یا یاد آنها آغاز كنند. به پادگان حمید رسیدم. حدود پانزده دقیقه به سال تحویل مانده بود. به پمپ بنزین رفتم تا بنزین بزنم. كنار تانك روی سكو در مقابل پمپ بنزین، یك اتوبوس ایستاده بود و حدود چهل نوجوان دانش‌آموز از بخت بد خویش كلافه و شاكی بودند. به خوبی فهمیدم چرا ناراحتند. جلو رفتم. از یكی سراغ مسئول اتوبوس را گرفتم. یك بسیجی بسیار خسته كه اصلاً اشتیاقی به حرف زدن با من نداشت، به سختی جواب داد اتوبوس خراب شده. خدا می‌دونه با چه مشقتی اومدیم سال تحویل كنار شهدا باشیم، اما لیاقت نداشتیم. زد زیر گریه، اما من خندیدم و گفتم: چند دقیقه بیشتر به تحویل نمانده. شما قرار نیست تا آخر راه برید تا سر سفره هفت‌سین با شهدا باشید. شهدا به استقبال شما آمدند تا چهارده شهید اروند، كنار شما باشند. اول نفهمید من چی دارم می‌گم، اما وقتی پیكر شهدا را دید، فریاد الله‌اكبر او و بچه‌ها بلند شد. همه اشك شادی می‌ریختند و من اشك حسرت. دو ركعت نماز در جوار چهارده شهید در پادگان حمید… یا مقلب‌القلوب و الابصار…

از یكی سراغ مسئول اتوبوس را گرفتم. یك بسیجی بسیار خسته كه اصلاً اشتیاقی به حرف زدن با من نداشت، به سختی جواب داد اتوبوس خراب شده. خدا می‌دونه با چه مشقتی اومدیم سال تحویل كنار شهدا باشیم، اما لیاقت نداشتیم. زد زیر گریه، اما من خندیدم و گفتم…

*****

از مدت‌ها قبل خدا خدا می‌كرد كه در روز تحویل سال، كار تعطیل بشه بره خونه. بچه‌ اهواز بود و می‌تونست خیلی راحت بره و بعد از سال تحویل برگرده. بچه‌های شهرستانی از رفتن به خانه ناامید شدند و قرار شد همان‌جا تو جاده شهید همت در دل هور كار ادامه پیدا كند. به دلیل بارندگی‌های زیاد، جاده هم زیر آب رفته بود و با چند فروند قایق موتوری بچه‌ها با عقبه ارتباط داشتند.

قرار شد همراه ما بیاد اهواز. اون بره خونه و ما كمی خرید كنیم و برگردیم. تو دل هور، قبل از حركت، معراج‌الشهدا، را تزیین كردیم و سه شهید كشف شده را كفن كرده، حركت كردیم. بعضی از بچه‌ها به حالش غبطه می‌خوردند كه شب عید كنار خانواده هستی. اومد اهواز. چون خیابان‌های اهواز را بلد نبودم، راهنمای ما شد. كارمون تموم شد. خواستیم برگردیم، رسوندمش در خونه. دیدم چشماش پر اشكه. گفتم: چی شده؟ گفت: بریم منطقه. بذار یه سال مثل اونا پیش مادرم نباشم. به گریه افتاد. آمد هور. كنار شهدا. بعد از تحویل سال قسم خورد بهترین تحویل سال عمرم امروز بود.