فاطمه(س) بی نشان

جمعیت این روستا امروز کمتر از ۵۰ نفر است. یا این حال، این روستا در طول دفاع مقدس، دو نفر شهید داده است.
 "ضرونی” نام طایفه‌ای در جنوب “کوهدشتِ لرستان” در ایران است. زبان این طایفه لری و جمعیت آن در  ۷ روستا ساکن می باشند. این روستاها عبارت‌اند از: پشت باغ -سرچشمه- کره - انبار - میانرود(قنبربگ) - گنجینه - پریان ضرونی

از میان این هفت روستا، “پریان ضرونی” در ۱۴ کیلومتری غرب “کوهدشت” قرار دارد. جمعیت این روستا امروز کمتر از ۵۰ نفر است. با این حال، این روستا در طول دفاع مقدس، دو نفر شهید داده است. یعنی یک بیست و پنجم جمعیت امروز. این رقم برای چنین روستایی بسیار قابل توجه است.

شهدای این روستا، عزیزان، “غلامعباس ضرونی” و “چراغعلی ضرونی” هستند.

شادی ارواح مطهر شهدای روستای “پریان ضرونی” صلوات

بسم الله الرحمن الرحیم

محسن رضایی فرمانده سپاه در دوران جنگ تحمیلی، در نامه‌ای خطاب به آیت‌الله هاشمی رفسنجانی جانشین وقت فرمانده کل قوا پیشنهاد کرد تا نام یکی از عملیات‌های مهم ایران در جنگ تغییر کند. رونوشت این نامه برای حسن روحانی نیز ارسال شده بود.

 عملیات والفجر 8 یک عملیات آبی - خاکی در دوران دفاع مقدس محسوب می‌شود که در آن، رزمندگان توانستند با غافلگیری نیروهای بعثی و با عبور از اروندرود، شبه‌جزیره فاو در جنوب عراق را به اشغال خود در آوردند. این عملیات در ساعت 22:10 روز 20 بهمن 1364 با رمز “یا فاطمه الزهرا” در منطقه خسروآباد تا رأس‌البیشه به طور گسترده آغاز شد و پیروزی‌های درخشانی برای کشورمان در دوران دفاع مقدس در پی داشت.

نکته‌ای که در دوران دفاع مقدس و پس از آن کمتر به آن توجه شده است، دلایل محسن رضایی، فرمانده وقت سپاه پاسداران در دوران دفاع مقدس برای تغییر نام «عملیات والفجر 8» به «نصرالمسلمین» بود؛ دلایلی که سال‌ها برای رزمندگان آن عملیات پنهان ماند تا اینکه به تازگی با انتشار نامه محسن رضایی خطاب به هاشمی رفسنجانی تنها چند ساعت مانده به آغاز عملیات، دلایل اصرارهای محسن رضایی برای تغییر نام عملیات والفجر 8 به نصرالمسلمین آشکار شد. این ادله در قالب نامه‌ای از سوی محسن رضایی خطاب به هاشمی رفسنجانی به عنوان جانشین وقت فرماندهی کل قوا به رشته تحریر در آمد.

این نامه که به تازگی از سوی مرکز اسناد دفاع مقدس منتشر و برای نخستین‌بار در اختیار خبرگزاری «نسیم» قرار گرفته است، خود می‌تواند گویای نکات مهمی از تاریخ دوران دفاع مقدس و شرایط حساس کشور در سال 1364 در ابعاد بین‌المللی باشد و از سوی دیگر به نظر می‌رسد محسن رضایی برای قانع کردن فرماندهان ارشد کشور در امور جنگ، مجبور به نگارش این نامه‌ خطاب به هاشمی رفسنجانی به عنوان جانشین وقت فرماندهی کل قوا می‌شود تا نظر مسئولان را به تغییر نام این عملیات به «نصرالمسلمین» جلب کند. یکی دیگر از نکات جالب توجه این نامه، رونوشتی است که محسن رضایی خطاب به حسن روحانی، رئیس‌جمهور کنونی کشورمان زده است.

متن کامل این نامه که 10 ساعت قبل از آغاز عملیات والفجر 8 در مورخه 64.11.20 توسط فرمانده وقت سپاه پاسداران به نگارش درآمده، به شرح زیر آمده است:

«بسم الله الرحمن الرحیم

به: سرور مکرم حضرت حجت‌الاسلام والمسلمین جناب آقای رفسنجانی

سلام علیکم. با توجه به بحث‌های گذشته با حضرتعالی مبنی بر اینکه در عملیات آتی ان‌شاءالله کلیه پیروزی‌های حاصله بنام ارتش و سپاه قلمداد شود و در انعکاس آنها خدای ناخواسته هیچگونه جدائی منعکس نگردد، نام عملیات را به دلایل زیر نصرالمسلمین پیشنهاد می‌کنیم تا ان‌شاءالله تمامی عملیات سراسری با یک نام اعلام شود.

1- با توجه به هم‌مرز شدن با کویت ممکن است دشمن بعثی این عملیات را یک جنگ بر علیه اعراب تلقی و تبلیغ کند. عنوان نصرالمسلمین می‌تواند این تبلیغات مسموم را در جهان اسلام خنثی نماید.

2- با توجه به همزمانی عملیات با دهه مبارکه فجر و پیروزی انقلاب اسلامی عنوان نصرالمسلمین بیانگر هویت واقعی انقلاب اسلامی در یاری و نصرت مسلمانان جهان است.

3- مقاومت امت ما در مقابله با استکبار جهانی مخصوصاً شیطان بزرگ (آمریکا) موجب دلگرمی و قیام مسلمین جهان شده، عملیات نصرالمسلمین در تقویت روحیه و پشتیبانی رزمندگان ما از تمامی این حرکت‌ها در جهان اسلام مؤثر خواهد بود. ضمناً یادآور می‌شود: ما بین یگان‌هایمان عملیات فدک را به نام انصارالمسلمین و عملیات صف را به نام کربلا نامگذاری نموده‌ایم.

والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته

برای جلوگیری از هر گونه بی عدالتی در تقسیم جیره، قرعه کشی بهترین روش بود. وقتی مقسم جیره را به قسمت های مساوی تقسیم می کرد، یک نفر پشت می ایستاد و مقسم دست روی یک قسمت می گذاشت و می پرسید این مال کی و او جواب می داد فلانی. همه چیز قرعه کشی می شدو بدین ترتیب، کمتر اعتراض. 


خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده سرگرد مجتبی جعفری است:

شبها چون زود در را می بستند، زمان دیر می گذشت. شبی فریدون بچه ها را صدا زد و گفت: بهرین کار برای گذراندن وقت، گل بازی است!

شاید بیست نفری می شدیم که شروع کردیم. نیمه شب بود که بازی تمام شد. وقتی آمدم در آسایشگاه، ابوالفضل خوابیده بود. صدایش کردم و گفتم: جبران بی خوابی های منطقه را می کنی … و او خندید و دوباره به خواب ادامه داد. حمید، مشغول نوشتن روی سنگ ها بود و گاهی گلدوزی روی پیراهن جبهه اش را ادامه می داد. او با نخ های لنگی که در الرشید پیدا کرده بود، گلدوزی می کرد. دراز کشیدم و با چشمانی نیمه باز، سقف سلول را جستجو می کردم. یکی آهسته گفت: فلانی، رفتی ایران، سلام مرا هم برسان …

صبح آن روز، با صدای سوت بیدار شدیم. نجوای تعریف خواب ها، سلول را فرا گرفت. اکثریت خواب دیده بودند؛ خواب های جالب و شنیدنی و گاهی هم تاسف بار و ناامید کننده!

بعد از بیداری، یکی از گروه ها، مسئولیت انجام کارهای عمومی را به عهده می گرفت که این کار با خالی کردن سطل ادرار که معروف به سطل تی ان تی بود، شروع می شد.

 

 

139754696762

آب های کثیف را خالی می کردند، غذا را می گرفتند، ظرف های کثیف را می شستند و گاهی که دسر می آمد، آن را تقسیم می کردند. دسر معمولا خیارهای پلاسیده ای بود که به هر نفر، نصف و گاهی یک خیار می رسید. و دو عدد نان شبیه نان ساندویچی، اما کوچک تر و با کیفیتی پایین تر به نام سمون و ناهار معمولا یازده تا سیزده قاشق برنج بود.

برای جلوگیری از هر گونه بی عدالتی در تقسیم جیره، قرعه کشی بهترین روش بود. وقتی مقسم جیره را به قسمت های مساوی تقسیم می کرد، یک نفر پشت می ایستاد و مقسم دست روی یک قسمت می گذاشت و می پرسید این مال کی و او جواب می داد فلانی. همه چیز قرعه کشی می شدو بدین ترتیب، کمتر اعتراض.

مدتی گذشت و آرام آرام با محیط اردوگاه خو می گرفتیم و بعد از انجام کارهای تزیینی روی سنگها عمده ترین فعالیت ها، درباره بالا بردن کیفیت و کمیت غذا بود. کم بودن غذا همیشه احساس گرسنگی را در ما زنده نگه می داشت؛ به شکلی که انتظار برای آمدن غذا برایمان عادت شده بود. شوربای صبح که برای پنجاه نفر می آوردند، به سختی ده نفر را سیر می کرد و غذای ظهر که غذای عمده به حساب می شد نیز به همین شکل بود و شب به ندرت غذا به سه قاشق می رسید. استفاده از تکه های خمیر نانها، اولین اقدام برای بالا بردن میزان غذا بود. ابتدا این خمیرها را با چوب های درازی روی آتش کباب کرده، می خوردیم و بعداز مدتی، آنها را پودر و خشک می کردیم و سپس روی آتش تفت می دادیم و قاطی برنج ظهر می کردیم، یا با شکر مخلوط می کردیم و به جای بیسکوییت می خوردیم!
منبع: سایت فاتحان

برای شادی روح شهیدان صلوات