فاطمه(س) بی نشان

به نام خدا

“معصومه سعوه” شاهد عینی ماجرای بمباران نمازگزاران در روز قدس سال ۶۱ در همدان هنوز در خاطرات آن روزها به سر می‌برد.

“معصومه سعوه” شاهد عینی ماجرای بمباران نمازگزاران در روز قدس سال ۶۱ در همدان هنوز در خاطرات آن روزها به سر می‌برد.
به گزارش واحد خبر روایتگر به نقل از(ایسنا) منطقه همدان، “معصومه سعوه” در جمع خبرنگاران گفت: روز ۲۴ تیرماه سال ۶۱ یکی از روزهای پرخاطره و با خاطرات تلخ و شیرین است، شیرین از این نظر که دفاعی مقدس داشتیم و تلخ از این نظر که همه چیز آن روز با خون و خاک یکی بود و صحنه های دلخراش زیادی در آن روز به چشم می خورد.

وی اظهار کرد: در سال ۶۱ تنها ۱۱ سال داشتم و به همراه همسر دایی‌ام برای راهپیمایی روز قدس به خیابان آمدیم و برای برپایی نماز جمعه به استادیوم “آزادی” رفتیم که به یکباره در ورزشگاه صدای انفجار در صفوف مختلف به ویژه صفوف خانمها بلند شد. من در آن روزها سن کمی داشتم و با ذوق و شوق بچگانه به راهپیمایی آمده بودم. همسر دایی‌ام که “افسرالسادات قهاری” نام داشت و ۲۴ ساله بود در این بمباران دلخراش به شهادت رسید.

در روز قدس برای راهپیمایی در خیابان جمعیت زیادی در حال حرکت بود که به یکباره صدای انفجاری بلند شد، من خیلی ترسیده بودم، جمعیت پراکنده شدند،‌ اما “افسرالسادات قهاری” با شنیدن صدای انفجار به وسط خیابان رفت و با شعار"الله اکبر” جمعیت را همراه خود کرد، مردم هم با اتحاد و یکپارچگی و شعار گویان راهی استادیوم شدند. بمبی در دو متری من به زمین اصابت کرد و دود تمام جمعیت را در خود بلعید که من در این لحظه درخواست کمک کردم و هیچ کسی را در بین دودها پیدا نمی کردم.

آرزو داشتم به آن زمان برگردم تا در این دفاع مقدس که قرآن کریم بر آن تاکید کرده است به درجه شهادت نائل می شدم. آن روزها برای من تمام شدنی نیست و لحظه لحظه های آن روز در ذهنم همیشه رنگ خدایی دارد.

“سید علی مساوات"، مدیر امور تحقیقات و پژوهش بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس نیز در جمع خبرنگاران به بیان خاطرات و وقایع آن روز پرداخت و گفت: مردم ایران به ویژه شهروندان همدانی در آن روز ثابت کردند که مومن واقعی و حماسه آفرین وهمیشه در صحنه هستند. حادثه روز ۲۴ تیرماه سال ۶۱ یکی از بی‌نظیرترین اتفاقات دوران دفاع مقدس در سطح کشور محسوب می شود که به پاس این روز نام استادیوم آزادی به قدس تغییر یافت. در آن روز جمعیت زیادی از مردم همدانی برای راهپیمایی روز قدس به خیابان آمده بودند، انتهای این جمعیت در میدان امام(ره) و ابتدای آن در آرامگاه بوعلی بود و جمعیت شعارگویان حرکت می کردند. در هنگام حرکت در مسیر، یک فروند هواپیما در آسمان شهر نمایان و در این هنگام صدای انفجار بلند شد و نواحی مختلف همدان از جمله ۶۰۰دستگاه، ‌منطقه سبدبافان و باباطاهر بمباران شدند و تعداد زیادی از مناطق مسکونی در این روز مورد اصابت قرار گرفتند. در این هنگام ۹۰ درصد مردم به راهپیمایی ادامه دادند و به سوی استادیوم حرکت کردند و ۱۰ درصد از جمعیت برای کمک به مجروحان اعزام شدند.

به هنگام برپایی نماز جماعت بمباران در ضلع شمالی استودیوم قدس اتفاق افتاد که ۸۰ درصد از مجروحان و شهیدان را خانمها و ۲۰ مابقی را آقایان تشکیل دادند. در آن روز تعداد زیادی از فرزندان و مادرانشان دچار حادثه شده بودند و به این ترتیب اتفاق روز قدس در دنیا پیچید به گونه ای که از رادیو اسرائیل بمباران نماز روز قدس همدان بر خلاف برنامه ریزی دشمن اعلام شده بود.در آن روز نماینده ولی فقیه در استان آیت‌الله نوری همدانی بود که تاکید زیادی بر برگزاری نماز جماعت داشت که این عمل خود به نوعی حماسه‌ای بزرگ بود.

مردم همدان در عملیات‌های مختلف دوران دفاع مقدی حضور پررنگی داشتند و برای عملیات مختلفی از جمله عملیات رمضان به منطقه جنوب اعزام شدند همچنین برخی دیگر به منطقه مهران و کردستان دفتند چرا که اعتقاد داشتند باید به بیانات قرآن عمل کنند و دفاعی مقدس داشته باشند.از خود گذشتگی دلیل اصلی موفقیت در دوران هشت ساله دفاع مقدس بود و امیدواریم که نسل امروز با مطالعه و تحقیق در مورد زندگانی شهیدان و جانبازان و رزمندگان آنها را الگو قرار دهند و راه آنها را ادامه دهند.

خلبان شهید، دوران نیز بر دشمن ثابت کرد ایرانی‌ها با یاد خدا همیشه موفق بوده و هستند چرا که این شهید خلبان با اطلاع از برگزاری کنفرانس بین غیرمتعهدها که قرار بود در بغداد برگزار شود به سوی این شهر پرواز کرد و هواپیمای خود را به محل برگزاری کنفرانس کوبید و به درجه شهادت نائل آمد.

خانواده شهیدان “خوش نشان” در راهپیمایی روز قدس همدان ۱۱ نفر از اعضای خانواده خود را از دست دادند.
به نقل از : عصر انتظار

به نام خدا

بسیاری از شهدا، با زبان روزه شهید شدند. برخی از رزمندگان ، سهمیه ناهارشان را می گرفتند، اما آن را به هم رزم هایشان می دادند و خودشان روزه می گرفتند.

بسیاری از شهدا، با زبان روزه شهید شدند.
برخی از رزمندگان ، سهمیه ناهارشان را می گرفتند، اما آن را به هم رزم هایشان می دادند و خودشان روزه می گرفتند.
اولین بار که در جبهه رفتم، نزدیک شب قدر بود.
شب قدر که رسید، به اتفاق چندین تن از هم رزم هایم، به محل برگزاری مراسم احیا رفتم.
از مجموع ۳۵۰ نفر افراد گردان، فقط بیست نفر آمده بودند.تعجب کردم.
شب دوم هم همین طور بود. برایم سؤال شده بود که چرا بچه ها برای احیا نیامدند، نکند خبر نداشته باشند.
از محل برگزاری احیا بیرون رفتم. پشت مقر ما صحرایی بود که شیارها و تل زیادی داشت.
به سمت صحرا حرکت کردم، وقتی نزدیک شیارها رسیدم، دیدم در بین هر شیار، رزمنده ای رو به قبله نشسته و قرآن را روی سرش گرفته و زمزمه می کند. چون صدای مراسم احیا از بلند گو پخش می شد، بچه ها صدا را می شنیدند و در تنهایی و تاریکی حفره ها، با خدای خود راز و نیاز می کردند.
بعدها متوجه شدم آن بیست نفر هم که برای مراسم عزاداری و احیا آمده بودند، مثل من تازه وارد بودند.
این اتفاق یک بار دیگر هم افتاد.
بین دزفول و اندیمشک، منطقه ای بود که درخت های پرتقال و اکالیپتوس زیادی داشت، ما اسمش را گذاشته بودیم جنگل. نیروهای بعثی بعد از آنکه پادگان را بمباران کرده بودند. نیروهایشان را در آن جنگل استتار کرده بودند.

آنجا دیگر تپه نداشت، اما بچه ها خودشان حفره هایی کنده بودند و داخل آن می رفتند و در تنهایی عجیبی با خدا راز و نیاز می کردند.
راوی : شهید رضا صادقی یونسی

به نام خدا

ماه رمضان در جبهه ها حال و هوای دیگه ای داشت،با اینکه حکمی وجود نداشت تا ما بتونیم روزه بگیریم،و بعلت اینکه هیچ موقع در جایی توقف نداشتیم و نمیتونستیم قصد کنیم و خط مقدم دائما در حال تغییر بود،بازم بچه های مخلصی بودند که روزه میگرفتند ماه رمضان در جبهه ها حال و هوای دیگه ای داشت،با اینکه حکمی وجود نداشت تا ما بتونیم روزه بگیریم،و بعلت اینکه هیچ موقع در جایی توقف نداشتیم و نمیتونستیم قصد کنیم و خط مقدم دائما در حال تغییر بود،بازم بچه های مخلصی بودند که روزه میگرفتند،شب های قدر عجیبی وجود داشت،شما تجسم کنید وقتی تو سنگر اجتماعی جمع می شدیم برای برگزاری مراسم احیا،افرادی در بین ما بودند که ساعت های آخر پرواز ملکوتی اشان بود و لحظات آخرشون رو با خدا راز ونیاز میکردند،حالت عجیبی داشتند و اینو بدون اغراق میگم،اونموقع خداوند حجابی رو از ما برداشته بود و خیلی راحت تشخیص میدادیم که چه کسی نوبتش شده و باید شهید بشه(بقولی بچه ها می گفتن فلانی داره نور بالا میزنه)
،چهره اون فرد رو نور عجیبی فرا میگرفت،من خیلی خوب یادمه دوست خیلی خوبم شهید مصطفی موحدی قمی رو که شب آخر نماز مغرب و عشا رو که به انفرادی میخوند،حالت بسیار عجیبی داشت و نور از چهره اش ساطع میشد و غرق در مناجات بود و منم که دوست صمیمی ایشون بودم،به نماز آخرش نگاه میکردم و حسرت میخوردم و بعد نماز گفتم مصطفی منو یادت نره،بی وفا نباشی،روز محشر من جزو اون چهل نفری که میتونی شفاعت کنی اون آخر لیست قرار بده،دلم به این خوشه که این دوست شهیدم این قول رو بمن داده و با این قول و قرار دارم زندگی می کنم،که یکروزی بیاد و بدادم برسه.

منبع : تبیان