فاطمه(س) بی نشان

به نام خدا

جنگ که شد هرکسی با هر اعتقادی که بود برای حفظ عزت و حرمت کشورمان ایران هر کاری که از دستش بر میامد انجام میداد

در اوایل جنگ زنها هم همراه مردان مبازه میکرد کمی که جنگ پیش رفت زنها به پشت جبهه ها رفتند و یه جورایی نیروی پشتیبانی بودن

اون روزها پشت جبهه هر زنی هر کاری از دستش بر میامد انجام میداد یک سری ها لباس رزمنده را میدوختند یه کسری ها بسته ها تغذیه تهیه میکردن و خب خیلی از خانم ها هم که پرستاری بلد بودن به بیمارستانها امده بودن و از رزمنده ها پرستاری میکردن.

یه روزی از همان روز های جنگ یکی از برادران رزمنده که محسن نام داشت، به ملاقات یكی از دوستانش می آید.

محسن كه به حجاب بسیار اهمیت می داد وارد اتاق هم رزم خود شد و دید پرستاری با ظاهر نا مناسب با سنی حدوداً 17 ساله، با آرایشی غلیظ و ناخن های بلند و لاك زده، در بخش مجروحان جنگ، مشغول پانسمان كردن زخم های دوست اوست.

پرستار از محسن می خواهد، قیچی را به او بدهد، محسن نیز برای اینكه چشمش به ظاهر نامناسب پرستار نیفتد، قیچی را به سمت او پرت می كند…

اما اون پرستار با وجود ظاهر متفاوتش احترام خاصی برای جانبازان قائل بود و با تمام توان، به جانبازان كمك می كند

پرستار با ناراحتی كارش را انجام می دهد و از اتاق خارج می شود.

وقتی بچه ها به برخورد محسن اعتراض می كنند، او می گوید: این بچه ها داغون شده اند كه امثال این خانم ها این جوری بیان بیرون؟ سپس کمی در خود فر میرود و با تاسف میگوید برخورد خوبی نداشتم باید از آن خانم عذر خواهی کنم.

چند روز از پرستار خبری نمی شود.

یكی از بچه های مجروح،از طرف برادر محسن برای عذرخواهی به دیدن آن پرستار می رود

به او می گوید كه بخش های دیگر منتقل شده است.وقتی در بخش جدید با ان پرستار مواجه میشود در چهره و حجاب ان پرستار تحول عظمی میبیند.پرستار بعد از پذیرش عذر خواهی رزمنده برای او سرگذشت کوتاهی از زندگی خود را تعریف میکند

پرستار میگوید:برای رفتن او به منطقه ی عملیاتی و کمک به مجروهان، بسیار اصرار می كنند و حتی پدرش نیز به شدت با كار او مخالف میکند و او را طرد میکند؛ ولی او این بخش و این موقعیت ارزشمند را با هیچ جا عوض نمی كند. او چیزی در بین رزمندگان بدست اورده که هرگز در زندگی قبلیش نداشته است.

چند روز بعد از عذر خواهی یکی از بچه های مجروح

یكی از روزهای که نزدیك عید نوروز بود، جوانی كه نصف صورتش سوخته است و از بچه های سیاه پوست آبادان است، وارد بخش می شود.

رابطه او با پرستار توجه همه را جلب می كند؛

تا جایی كه یكی از بچه ها، علت صمیمیت آن ها را جویا می شود و متوجه می شوند كه نامزد او است. پرستار می گوید:

پدرش در ابتدا مخالفت می كند، ولی سرانجام با اصرار زیاد او، به ازدواج آن ها رضایت می دهد.

به نام خدا

پیکر حسن را گذاشتند توی آمبولانس که بیاورند گل‌سفید. کمیل بغل جنازه ایستاده بود و ماتش برده بود. عکسی که از آن روز دارم، این را خوب نشان می دهد.

جنگ‌ها در طول تاریخ این را کاملا اثبات کرده که یک روز شروع و یک روز هم پایان می‌پذیرد. اما آنچه باقی می‌ماند اثرات آن است که برجامعه تا سالیان سال باقی خواهد ماند. چه بودند پدرانی که حلاوت شنیدن کلمه «بابا» از زبان فرزندانشان. و چه فرزندانی هستند که فرصت حتی لحظه‌ای راه رفتن با پدر را بر دل های خود به یدک می‌کشند.

خدا گفت: “چشم هایت چه زیباست.”

همان چشم هایی که منتظرند.

منتظر بابا

که روزی با آقا بیاید …

آنچه پیش روی شماست خاطره‌ای کوتاه از روز تشییع پیکر شهید حسن رضوان خواه به زبان همسرشان است:

هنوز گریه‌ام نمی‌آمد. شاید هنوز باور نداشتم. شاید صبوری حسن مرا هم صبور بار آورده بود. زن‌ها پچ‌پچ می‌کردند که «یکه خورده.» کمیل را پیراهن مشکی پوشاندم و رفتیم لنگرود. جنازه‌های شهدا را برده بودند وادی آن جا.

… پیکر حسن را گذاشتند توی آمبولانس که بیاورند گل‌سفید. کمیل بغل جنازه ایستاده بود و ماتش برده بود. عکسی که از آن روز دارم، این را خوب نشان می دهد. دستش را گذاشته کنار تابوت و زل زده به دوربین. خودش می گوید آن تک صحنه-مبهم- یادش است.

بغلش کردم و داخل آمبولانس نشستیم. توی راه زد زیر گریه. نمی‌دانم با آن سنش فهمیده بود که این جنازه‌ی پدرش است یا نه؟ حسن را به رسم تشییع، بردیم خانه‌ی پدری. جای سوزن انداختن نبود. خواهرهای حسن شیون می‌‌کردند. عزیز ناله می‌‌زد. آقاجون انگار از خیلی قبل‌ترها می‌‌دانست، آرام و بی صدا اشک می‌‌ریخت. مردم داخل حیاط را پر کرده بودند. عزاداری می‌کردند؛ جوری که انگار عزیزترین کس‌شان را داده باشند. بعد حسن را روی دست بردند مسجد. همان مسجدی که چهار سال پیش جشن ازدواج‌مان را تویش گرفته بودیم.

یک طرف بدنش اصلاً جای سالم نداشت. پر از ترکش بود. گذاشتندش روی سکوی سردخانه. من هم نشستم. یک دفعه به خودم آمدم و دیدم تنها توی سردخانه‌ام. هیچ کس نبود. مانده بودم چه کار کنم. پیکر کفن‌پوش حسن جلویم بود. ترسیدم، اما ناخودآگاه رفتم طرفش. به صورتش دست کشیدم. باهاش حرف زدم

حسن را بردند سردخانه. ما هم دنبالش. دوستانش گفتند از پهلو زخمی‌ شده بود، اما همین‌طور به هدایت نیروهایش ادامه داده تا این‌که دوباره چند ترکش به پهلو و قلبش خورده. یک طرف بدنش اصلاً جای سالم نداشت. پر از ترکش بود. گذاشتندش روی سکوی سردخانه. من هم نشستم. یک دفعه به خودم آمدم و دیدم تنها توی سردخانه‌ام. هیچ کس نبود. مانده بودم چه کار کنم. پیکر کفن‌پوش حسن جلویم بود. ترسیدم، اما ناخودآگاه رفتم طرفش. به صورتش دست کشیدم. باهاش حرف زدم:

_ بلند شو کمیلت همین جا بیرون وایساده. زینبت توی بغل برادرته؛ نمی‌خوای ببینیشون؟ تو که زینب رو خیلی دوست داشتی! …
شهید رضوان‌خواه

شاید حسن مثل همیشه داشت شوخی می‌کرد. شاید همین الان یک‌دفعه از خواب پا می‌شد و به رسم شوخ طبعی اش می‌زد زیر خنده، اما هرچه تکانش دادم، هر چه صدایش کردم، جوابی نداد.

از سردخانه که آمدم بیرون، فقط می‌لرزیدم. هنوز گریه‌ام نمی‌آمد. دستانم را جلوی صورتم گرفته بودم. وقتی به صورت حسن دست کشیده بودم، انگار حس عجیبی توی انگشتانم مانده بود. همین‌جور به انگشت‌های قرمزم نگاه می‌کردم: خدایا آیا این خون حسن است؟ این خون مرد من است؟ ناگهان یکی رشته‌ی افکارم را پاره کرد: بیا دست‌هات رو بشور. فریاد زدم: نه … نه … می‌‌خوام این رنگ روی دست‌هام بمونه …. این خون باید بمونه. ناگهان بغضم ترکید.

نمی‌خواستم بیرون سردخانه گریه کنم، اما نشد. مثل کودکی بودم که یتیم شده باشد. نساء پیشم بود؛ همسر محمد اصغری‌خواه. دل‌داری‌ام ‌می‌داد. می‌خواست آرامم کند. اما نمی‌توانست. متوجه نبودم. چیزی از حرف‌هایش نمی‌شنیدم. نسا آن روز عکس می‌گرفت. بعداً که عکس‌ها را آورد، دیدم توی سردخانه ازم عکس انداخته. آقاعلی‌اکبر، محمود، محمد و یوسف، کمیل و زینب را بغل کرده بودند و دور پیکر را گرفته بودند. زینب را یکی رفته بود از خانه آورده بود، با همان لباس معمولی و پستانک آویزان. …

به نام خدا

من كه تا نصفه متن را خوانده بودم و تازه به اوج گریه‌ام رسیده بودم،‌ منتظر شنیدن كلمه‌ای بودم تا گریه‌ام شدیدتر شود. علی با گریه پرسید: از كجا فهمیدی؟ كی خبر آورد؟

سال‌های جنگ؛ سال 1363. تابستان آن سال مادر از دنیا رفت و من ماندم و یك خانواده. پدرم بسیجی عاشق جبهه و جنگ بود كه بعد از دو ماه از مرگ مادر راهی جبهه شد. آن روزها من تنهایی‌هایم را با خواندن مجله‌ای خاص كه روزهای چهارشنبه چاپ می‌شد، پر می‌كردم. آن روز، طبق معمول، برادر كوچكم «علی» از راه مدرسه برایم مجله را خریده بود. علی سریع رفت برای بازی با بچه‌ها و من ماندم و مجله. شروع كردم به ورق زدن. متنی توجه‌ام را جلب كرد: «مرگ مادر».

شروع كردم به خواندن. بغض در گلو مانده‌ام كه همیشه سعی می‌كردم آن را حفظ كنم تا روحیه برادرانم خراب نشود، تركید. های‌های گریه می‌كردم و می‌خواندم. به وسط متن رسیده بودم كه صدای علی آمد: «آب، آب بده». مجله را زمین گذاشتم و خودم را جمع و جور كردم. داخل شد. فقط نگاه می‌كرد. نمی‌توانستم چیزی بگویم. آهسته گفت: بابا؟

من كه تا نصفه متن را خوانده بودم و تازه به اوج گریه‌ام رسیده بودم،‌ منتظر شنیدن كلمه‌ای بودم تا گریه‌ام شدیدتر شود. علی با گریه پرسید: از كجا فهمیدی؟ كی خبر آورد؟

اشك‌هایم را پاك كردم. گفتم: هیچی. چیزی نیست.

او هم با گریه پرسید: پس چرا گریه می‌كنی.

مجله را دستش دادم . گفت: خب كه چی؟ گریه‌كنان گفتم: داشتم می‌خواندم.

گفت: من كه از ترس، نصف عمر شدم. فكر كردم بابا شهید شده.

گفتم: خدا نكنه.

علی با لبخندی گفت: بخوان ببینم چی نوشته.

و من شروع كردم به خواندن. گریه می‌كردم و می‌خواندم. رسیدم به این خط: «مادر را در پارچه‌ای سفید پوشانده بودند. كودكانش فریاد می‌زدند. مادر را كنار قبری كه آماده كرده بودند، گذاردند». صدای گریه علی هم درآمد. دیگر خطوط را نمی‌دیدم. او كنارم نشست و هر دو می‌خواندیم و گریه می‌كردیم. چشمان من و علی از گریه ورم كرد. دلمان برای مادر خیلی تنگ شده بود. این بهانه‌ای شده بود تا حسابی عقده دلمان را خالی كنیم.

صدای در آمد. برادر بزرگ‌ترم «حسین» كه برای خرید میوه رفته بود، آمد. تا چشمش به ما افتاد كه زانوهای‌مان را بغل گرفته و گریه می‌كنیم، میوه‌ها از دستش افتاد. دو دستی بر سرش كوبید. بلند فریاد كشید: خدایا، نه.‌

حسین كه خوب گریه و زاری كرد و بر سر و صورت خود زد، گفت: كی خبر را آورد؟ به او گفتیم: كسی خبر نیاورده.با لكنت پرسید: مگه، مگه بابا شهید نشد؟ گفتم: نه. حسین با تعجب نگاهمان كرد و پرسید: پس شما دو نفر برای چی این‌جوری گریه می‌كردید؟

من و علی هاج و واج نگاهش می‌كردیم كه چرا چنین می‌كند. حال و روز خودمان را فراموش كردیم. صدای شیون و فریاد حسین به بیرون از خانه هم رفت. بلند شدیم تا او را آرام كنیم. دستانش را گرفته بودیم. اما او همچنان بی‌تابی می‌كرد. بیچاره همسایه‌ها! جرئت نمی‌كردند داخل منزل بیایند. آنها هم پشت در گریه می‌كردند. مردها هم برای آماده كردن مجلس عزا به سمت مسجد راهی شدند.

حسین كه خوب گریه و زاری كرد و بر سر و صورت خود زد، گفت: كی خبر را آورد؟ به او گفتیم: كسی خبر نیاورده.

با لكنت پرسید: مگه، مگه بابا شهید نشد؟

گفتم: نه.

حسین با تعجب نگاهمان كرد و پرسید: پس شما دو نفر برای چی این‌جوری گریه می‌كردید؟

علی كه هنوز داشت گریه می‌كرد، بینی‌اش را با آستین پاك كرد و مجله را به حسین داد و گفت: به خاطر این.

حسین چند خطی از آن را خواند و قضیه را فهمید. بعد محكم با مجله بر سر هر دوی ما كوبید و گفت: «دیوانه‌ها». و مجله را پاره كرد.

خنده و گریه هر سه‌تای‌مان قاتی شده بود. خوشحال از سلامتی پدر، می‌خندیدیم و گریان از بغضی كه در سینه نگه داشته بودیم.